Filmlerde Kullanılan Çekim Teknikleri (2021)

Hareketli görüntüleri kaydedebilen kameranın icadı, insanlığa sanatsal anlamda büyük katkı sağladı. Tabii bunun bir de teknolojik boyutu var. Ancak kameranın icadıyla dev bir endüstri doğdu: Sinema. Sinemanın doğuşu kameranın icadıyla örtüşmektedir. Elbette ilk filmler o dönemin teknolojik kısıtlamaları altında sessiz ve siyah beyaz görüntülerle çekildi. Ancak bu filmler arasında bugün bile keyifle izleyebileceğimiz pek çok farklı filmin bulunduğunu söyleyebiliriz. Aslında sinema, aslında gerçek olmayan bir dünyanın hikâyesini insanlara anlatma sanatıdır. Elbette bir filmin başarısını, hikâyesinin olabildiğince ilgi çekici bir şekilde anlatılmasına bağlayabiliriz. Bir filmin hikâyesinin anlatılma biçimini ortaya koyan kişi filmin yönetmenidir. Sinemanın icadından bu yana pek çok yönetmen pek çok farklı anlatım tekniğini ortaya koymuştur. Yönetmenlerin bu farklı anlatım tekniklerini ortaya çıkarma biçimi kamera çekim ve kurgu yöntemlerinden geçiyor. Filmlerin kurgu aşaması tamamen farklı bir konu olsa da öncesinde çekim tekniklerinden kısaca bahsetmek gerekirse temel mantığı günümüz teknolojisiyle bir Youtuber'ın video hazırlamasından pek farklı değildir. Ancak görsellerin gösterimi, video dönüşümü ve videoların teknik hazırlığı gibi şeylerin tamamen profesyonelce düzenlenmesi, film kurgusunu bir Youtuber'ın video kurgulamasına göre biraz daha karmaşık hale getiriyor. Ancak günümüzde video dönüştürücüler profesyonel sinema düzenlemesi için de kullanılabilir. Günümüzde en popüler düzenleme programları Adobe Premier, After Effects veya Movavi'dir. Görüntüleri doğru şekilde sıralamak için bu programların kullanılması izleyicinin filmin atmosferine girmesine olanak tanır. Filmin atmosferine girmenin bir diğer yöntemi de kameranın o anın duygusal yoğunluğunu aktarmasına yardımcı olacak görüntü çekim tekniklerini kullanmaktır. Başka bir yazımızda kurgu tekniklerinden daha detaylı bahsedelim ve dilerseniz görüntü çekim tekniklerine daha yakından bakalım.

Panoramik Çekim (Genel Uzak Çekim)

Bir sahnenin panoramik çekimi, izleyiciye sahnenin gerçekleştiği yerin genel görünümünü gösterir. Genellikle filmde bir olayın geçtiği yerin önemli olduğu yerlerde bu çekimle mekân gösterilir. Bu çekimde bireysel oyuncuların hiçbir önemi yoktur. Önemli olan yer. Özellikle savaş ya da çatışmanın yoğun olduğu sahnelerde, mekana bağlı olarak sahnenin gerilimi artarken, bu kare çekildiğinde seyirciyi ortama çekmek daha kolay oluyor. Örneğin; Silahı ateşleyen oyuncunun yakın plan çekimi, atışın savaş atmosferinde yapıldığını ve daha sonra geniş çekimde gösterildiğini gösterirse, ortamın gerilimi ve oyuncunun ölüm kalım mücadelesi daha kolay anlaşılabilir. seyirci tarafından.

Genel Plan (Uzak Orta Plan)

Konumun önemli olduğu bir diğer çekim planı ise genel plandır. Genel plan, alanı panoramik plan kadar geniş açıdan ele almaz. Panoramik çekimden farklı olarak mekânın ön planda olduğu uzak orta çekimde oyuncular daha görünür durumdadır. Daha çok iç mekanda kullanılan bir atış tekniği olan uzun orta atış, uygun görüldüğü takdirde dış mekan çekimlerinde de kullanılabilir. Mekanın tamamını görmek yerine olayın gerçekleştiği mekanı görmenin önemli olduğu durumlarda izleyiciye mekan hakkında önden bilgi vermek için bu yönteme başvurulur.

Her yönden planlayın

Oyuncunun ön planda olduğu çekim tekniklerinden biri de uzaktan çekim tekniğidir. Adından da anlaşılacağı gibi tam boy çekim, oyuncunun bütünüyle görüldüğü bir çekimdir. Kadrajda tek bir oyuncunun yer alması gereken anlar için bu plan tercih edilmelidir. Amaç, tam uzunluktaki çekimlerde karakteri tanıtmaktır. Sinema tekniği açısından, çerçevenin oyuncunun ayağından çıkan ucu ile çerçevenin başından oyuncunun kafasına kadar olan ucu arasındaki boşluklar bire iki oranında olmalıdır. Oyuncunun ayakları ile karenin bittiği yer arasındaki mesafe 1 birim ise, oyuncunun kafasının bittiği yer ile karenin bittiği yer arasındaki mesafe 2 birim olmalıdır. En etkileyici tam plan görünümü bu şekilde oluşturulur. Amaç, oyuncunun karizmasını ön plana çıkaran ve izleyicinin kendisini oyuncunun yerine koymasını amaçlayan tam boy çekimde karakter derinliği sağlamaktır.

Amerikan Planı (Dizden Plan)

Hollywood'un en sevdiği çekim türü olması nedeniyle Amerikan çekimi olarak da anılan diz çekimi, adından da anlaşılacağı üzere oyuncunun diz üstü görüldüğü bir çekim türüdür. Diz çekimi aslında genel sinema teorisinde yeri olmayan bir çekim türüdür. Sinema çekim teorileri arasında bu plana yer veren yapımlar Batı tarzı filmlerdir. Boyuna yakın fakat belden uzak olan bu çekim tekniğinin kullanılmasının sebebi ise Western filmlerinde belden çekilenlerde oyuncuların silahlarının görünmemesidir. Bu nedenle oyuncunun yakından ancak silahıyla görülmesi gereken durumlarda diz üstü atış tekniği kullanılmalıdır.

Bel Planı (Yakın orta atış)

Yakın çekim tekniklerinden biri olan bel çekimi, oyuncunun hareketinin önemli olduğu durumlara uygun bir çekim tekniğidir. Oyuncunun elindeki bir şeyi incelemesi veya elinde bir şeyle yürümesi gibi durumlar için en uygun çekim tekniğidir. Tercihen tek kişinin olduğu sahnelerde uygulansa da her iki oyuncunun da eş zamanlı hareket ettiklerinde kadraja alınması tercih edilebilir. Konuşma sahnelerinde tercih edilmez. Nitekim bu sahnelerde oyuncunun yüz ifadeleri önemli olup, arka planda yüz ifadeleri tam olarak anlaşılamamaktadır.

Göğüs Planı

Bu çekim, yakın çekim tekniklerinde karakterin diğer karakterlere göre üstünlüğünü vurgulamak için kullanılmalıdır. Bu çekimde karakter kamera tarafından göğsünün altından yukarıya doğru gösteriliyor. Bu da karakteri sanki yukarıdaymış gibi görmemizi sağlıyor. Bu sayede karakterin bize yukarıdan seslenmesi nedeniyle sahnedeki en önemli kişinin olduğunu anlıyoruz. Özellikle karakterlerin birbirleriyle olan hiyerarşik durumunu vurgulamak için en sık kullanılan çekim tekniğidir. Bir karakterin diğerinden üstün olduğunu göstermek amacıyla iki karakter arasındaki diyalog sırasında üstün karakterin göğüs vuruşuyla vurulması seyircinin bu etkiyi anlamasını kolaylaştıracaktır. Bu yöntem aynı zamanda oyuncunun tiradının etkileyiciliğini arttırmak için de kullanılır.

Omuz Planı

Bir filmde iki karakterin konuşması sırasında en sık kullanılan çekim tekniğidir. Bu planda seyircinin diyalogları net bir şekilde anlaması mümkündür. Konuşma sırasında muhatabın omzunun üzerinden bir çekim yapılır, böylece başın arkası ve bir omuz görünür. Konuşmayı yapan kişinin hem omuzları hem de başı açıkça görülüyor. Bu sayede etkileyici bir diyalog atmosferi yaratılarak dinleyicilerin sanki konuşmacı onlara hitap ediyormuş gibi hissetmeleri sağlanır. Diyalogların gücü bu teknikle daha iyi yansıtılacaktır.

Ana plân

Burada çeneden kaşlara kadar sadece tek bir karakterin yüzü görülüyor. Bu görünüm, karakterin duygusal durumunun yüz ifadeleri ve mimiklerle izleyiciye yansıtılmasının amaçlandığı durumlarda yapılır. Bu çekimin çok uzun tutulması karakterde acıma duygusu yaratır. Bu plan özellikle hüzünlü sahnelerde karakterin yaşadığı üzüntüyü yansıtacak şekilde kullanılmalıdır. Ancak üzüntü atmosferinin uzun süre devam etmesi istenmiyorsa bu planın bir an önce uygulanması daha uygun olacaktır.

Yüz Planı

Burada çene gösterilmemekte, sadece ağız, burun ve gözler gösterilmektedir. Oyuncunun gözlerini öne çıkarmak için kullanılan bir çekim tekniğidir. Oyuncunun o andaki duygusal durumunun önemli olduğu anlarda çekim bu teknikle yapılmalıdır. Bu çekimle yapılan çekimlerde izleyici karakterin duygusal durumunu anlayabilir. Kısacası karakteri izleyiciyle baş başa bırakmak istediğiniz anlarda bu çekimden çekim yapmalısınız.

Detay Planı

Bu çekim filmin hikayesinde önemli olan nesneleri göstermek için kullanılır. Genel çekimde görülemeyen nesnelerin yakın çekimleri yapılarak uygulanır. Yönetmenler tarafından uygulanan bir diğer yöntem ise çekim geçişleridir. Bir karakter hemen arka arkaya gösterildiğinde bir odadan diğerine geçtiğinde, sanki farklı zamanlardaymış gibi algılanabiliyor. Ancak bir nesnenin detaylı olarak gösterilmesiyle izleyicinin bu algısı kırılıyor.